Welkom bij Frankfort HRM.
"Mijn naam is Olof Frankfort en ik ben graag uw interim HR professional."
Al sinds 2008 ben ik interim HR Professional onder de naam Frankfort Human Resource Management, ook wel Frankfort HRM genoemd. Ik heb veel HR interimrollen bij verschillende (internationale) organisaties mogen vervullen. Vaak als HR Business Partner, People Business Partner, HR Manager of HR Projectmanager.
Ik ben een HR generalist. Een doener die nadenkt. Een verbinder. Ik zet graag iets in beweging. En, hoe uitdagend ook, de uitvoering doe ik bij voorkeur met een lach.
Recente artikelen
De vierdaagse werkweek
Een werkweek van vier dagen en vijf dagen betaald krijgen. Klinkt dat te mooi om waar te zijn? Het is minder onwaarschijnlijk dan je denkt. Er zijn al organisaties die deze insteek tot standaard hebben verheven. Ook in Nederland.
Vanuit de menskant is dat meer dan wenselijk. Naast het gelukzalige gevoel dat elke week je weekend op de vrijdag begint, is er ook behoefte aan hersteltijd. Door de 24 uurs economie verwachten we van onszelf dat we altijd actief zijn. Naast werk moeten we ons gezinsleven goed organiseren, contacten onderhouden, sociale media updaten en sporten. En dat is druk. Hoe drukker je bent, hoe meer behoefte je hebt aan herstel. Niet voor niets vallen mensen uit, onder de noemer van de zogenaamde ‘burn out’, omdat ze de druk niet meer aankunnen. Naast de extra benodigde hersteltijd ontstaat er ook rust. Rust die ook ten goede komt voor het werk. De magie gebeurt vaak op momenten dat je niet in vergadering zit, maar als je bijvoorbeeld wandelt of sport.
Maar waarom is het interessant voor de organisatie? Met een vierdaagse werkweek heb je immers minder capaciteit tot je beschikking. Terwijl je al kampt met een tekort aan de inzet van zuivere werktijd. Het is durven een omslag te maken. Investeren in loslaten en vertrouwen. En nee, nu heb ik het niet over het opvoeden van kinderen. Alhoewel… De uitdaging zit in het feit dat we binnen de organisatie ons niet meer moeten laten afleiden. En o ja, ook niet meer alles willen controleren. Vertrouwen dat de engineer doet wat hij zegt en zegt wat hij doet. Geen managementvergaderingen meer over onderwerpen die er niet toe doen. Niet meer bang zijn voor de roemruchte precedentwerking. Als de manager vindt dat een medewerker een uitzonderingspositie heeft om eerste klas te reizen, dan heeft de manager daar zijn redenen voor en kan hij dat heel goed uitleggen naar de rest van zijn team. Daar hoeft niet het hele managementteam iets van te vinden. En daar zit de kern: loslaten. Vertrouwen dat elk managementteamlid (maar ook op de andere niveaus in de organisatie) zijn of haar eigen zaakjes goed op orde heeft. Niet meer de bemoeienis met elkaar tot op detailniveau. Dat scheelt veel ergernis en vooral tijd. Tijd die je nu kunt inzetten voor de tijd waarmee de organisatie haar geld verdient.
Kort samengevat betekent dat als een organisatie intern keuzes durft te maken er meer zuivere werktijd ontstaat, waardoor een vierdaagse werkweek mogelijk is. De mensen worden er blijer en vooral meer betrokken van.
Op naar de domibo, dedondermiddagborrel!
Gedragingen van je collega’s op het kerstfeest
Ah, het jaarlijkse kerstfeest van het werk! Een tijd van vreugde, samenzijn en… laten we eerlijk zijn, soms ook van gênante momenten. Terwijl de kerstlichtjes twinkelen, kunnen de gedragingen van sommige collega’s ons doen afvragen of we niet per ongeluk in een aflevering van Gooische Vrouwen zijn beland.
Laten we beginnen met de goede kant: kerstfeesten zijn een geweldige gelegenheid om de teamgeest te versterken. Denk aan die ene collega die normaal gesproken alleen met een stapel documenten in de hand rondloopt, maar nu op de dansvloer te vinden is, met een kersttrui die zo fel is dat je er een zonnebril voor nodig hebt. Dit soort momenten kunnen leiden tot waardevolle gesprekken en zelfs het oplossen van langlopende conflicten. Wie had gedacht dat de IT-manager en de marketingmedewerker samen een duet zouden zingen over “Last Christmas”?
Maar dan is er de andere kant van de medaille. Alcohol kan de remmingen verlagen, en voor je het weet, staat je collega van de boekhouding op de tafel te dansen terwijl hij zijn liefde voor de kerstboom bezingt. Wat voor de één een onschuldige grap is, kan voor de ander een bron van ongemak zijn. En laten we niet vergeten die ene collega die altijd de laatste is die het feest verlaat, met een stapel kerstkoekjes in zijn handen en een verhaal dat je nooit meer zult vergeten (of willen horen).
Hoe hier nu mee om te gaan? Stel verwachtingen: maak duidelijk wat gepast gedrag is. Misschien een bordje met “Geen dansmoves die je op TikTok hebt gezien”? Maak het inclusief. Zorg ervoor dat iedereen zich welkom voelt. Dit betekent ook aandacht voor verschillende culturele achtergronden. Misschien een quiz over kersttradities wereldwijd? Dan over alcohol… Overweeg een gematigd alcoholbeleid. Bied bijvoorbeeld een “mocktail”-bar aan, zodat zelfs de meest enthousiaste feestvierder niet in de problemen komt. Stel je eens open als organiserend comité. Vraag na het feest om feedback. Wat ging goed? Wat kan beter?
Kerstfeesten zijn een kans om te vieren, maar ook om te reflecteren op ons gedrag. Laten we ervoor zorgen dat we niet alleen herinneringen maken, maar ook een paar goede verhalen om te delen in de koffiepauzes van het nieuwe jaar.
Ik wens iedereen een sprankelend nieuwjaar vol geluk, gezondheid en vooral veel lachmomenten. Want, laten we eerlijk zijn, we hebben allemaal een paar goede grappen nodig om het (werk)jaar mee te beginnen! Fijne feestdagen!
Kantoortuinirritaties
En, het moet gezegd, het zijn vooral de dames die de hele dag door iets eten. Dat is gezond en voorkomt dik worden, conform alle adviezen. En hup daar komt die grote damestas. Eerst ’s-ochtends een bakje linksgedraaide yoghurt met knisperende biologische cruesli want thuis ontbijten kan natuurlijk niet. Dan later in de ochtend een gezonde muesli reep en in de middag nog een appel en het liefst ook nog een mooie stevige wortel. Vooral zo’n wortel wordt gegeten met een geluid dat door merg en been gaat. Krunsch krunsch. Gek word je er van!
Ok, de heren kunnen er ook wat van. Zij hebben minder eetmomenten, maar als er dan wordt geconsumeerd dan gaat dat op een wijze die vooral snel en veel moet zijn. Gevulde koeken en chips worden naar binnen gepropt. En er wordt vooral graag met volle mond gesproken.
Uiteraard zegt dit heel veel over mij. Ik neem veel waar, dus ook in de kantoortuin, en krijg daar dan gevoelens bij. Als ik deze ervaring deel met anderen, en ik heb het nu enkel over eten, krijg ik echter opvallend veel bijval. Zo uniek ben ik dus niet. Heel veel kantoortuinmedewerkers irriteren zich aan de kleine dingen die net niet groot genoeg zijn om er een ‘issue‘ van te maken. Maar deze irritatie beïnvloedt wel de werksfeer en als je het doortrekt de resultaten. Bedenk zelf aan welk eetgedrag je je irriteert in de kantoortuin en probeer dat op z’n minst zelf na te laten. Eet en werk lekker!
Melden of klikken?
Het gebeurde tijdens mijn zomervakantie… Ik liep iets te overdreven te puffen en te steunen langs de rand van het zwembad met de woorden: “geeft niets schat, ik loop wel weer met de ligkussens”, bestemd voor onze zwemstoelen. Direct reageerde een aantal andere dames die al waren gezeteld aan het zwembad met de woorden: “vergeet niet wat je vriendin allemaal voor jou doet!”. Natuurlijk hebben ze inhoudelijk gelijk, maar het gaat mij over het mechanisme dat er direct is. Zonder elkaar goed te kennen waren het de dames die ongevraagd voor elkaar opkomen. Andersom kennen we het ook, bij de heren. Op de vraag van een vrouw aan een man, niet zijnde haar partner, “hoe laat vertrok mijn man gisteravond uit het café?” reageert naar schatting 99% van de heren in de vage sfeer. Enerzijds omdat de meeste mannen dit oprecht niet weten. Anderzijds omdat de mannen elkaar niet in eventuele problemen willen brengen.
Kennen we dit ook in het bedrijfsleven? Jazeker! Alhoewel dat minder geslacht gerelateerd is, is het wel relatie gerelateerd. Zeker als iemand goed in de groep ligt en deze wel eens te laat komt of een deadline mist, vinden we het moeilijk dit aan de orde te stellen.
Maar wat gaat nu echt over? Per definitie houden we niet van klikken. Op school leren we al dit ‘not done’ is. Toch kennen we tegenwoordig een hele verzameling aan meldpunten en meldprocedures. Bedoeling hiervan is dat de meldingen nodig zijn om fraude en bedreigingen te voorkomen of op te lossen. Wanneer is het nu melden of klikken? Welnu, het is klikken als je voorbij gaat aan de optie om een 1:1 gesprek aan te gaan met de betrokkene. Want dan doe je de ander tekort. Als echter dit 1:1 gesprek niet veilig voelt, dan is het te overwegen om een melding te maken. Verder valt het in de categorie klikken als je er zelf voordeel bij hebt en als je wilt dat de ‘overtreder’ problemen krijgt. Mocht de werkomgeving of situatie dusdanig ernstig worden verstoord, dan weegt het collectieve belang zwaarder dan het individuele belang. Meldingswaardig dus.
Toegegeven: het blijft lastig om een dergelijke stap te zetten. Natuurlijk zijn alle meldprocedures zo laagdrempelig mogelijk georganiseerd. Er komt altijd een vervolg. Overal wordt het principe van ‘hoor en wederhoor’ toegepast. Terecht uiteraard, maar in veel gevallen wordt het persoonlijk. Daarom, mijn ongevraagde advies: los het in eerste instantie zelf op door de combivorm toe te passen. Geef de betrokkene de kans om iets te herstellen binnen een bepaalde termijn. Als dat niet gebeurt kun je alsnog het formele meldingstraject opstarten.
En ja, ik zal volgend jaar iets minder klagen aan de rand van het zwembad!
Wat werk brengt is onbetaalbaar
Blijft het vaag? Hierbij enige antwoorden. Werk geeft je structuur in je leven. Je hebt een doel, een reden om ’s-ochtends zo vroeg op te staan. Je hebt een ritme. Ook krijg je, of je wilt of niet, door werk een andere (of extra) sociale omgeving. Je hebt collega’s. Dat kan soms zo goed aanvoelen, dat je je er thuis voelt. En in sommige gevallen wordt je gevoel gepromoveerd tot verliefdheid. Als ervaringsdeskundige kan ik aangeven dat werk je een liefdesrelatie kan opleveren.
Tevens kom je door je werk ook in situaties terecht waarin je anders niet terecht in zou zijn gekomen. Je leert nieuwe mensen kennen en je komt letterlijk in een andere omgeving. Ook word je door werk in staat gesteld om te leren. Dat kunnen specifieke opleidingen zijn maar ook het opdoen van nieuwe ervaringen. En wat te denken van status. Ook al zeggen we dat we niet statusgevoelig zijn, maar wat kunnen we trots zijn op de nieuwe e-bike of nieuwe elektrische lease-auto.
Is dan alles zo positief? Uiteraard niet. Werk kan ook negatieve gevolgen hebben. Wat te denken van de collega’s waar je echt geen klik mee hebt. Of nog erger… Maar wat te denken van druk op je gezinsleven, omdat je moet kiezen tussen werk of privé: “Papa komt niet naar je eindmusical lieverd, want papa moet plotseling werken” of “Mama komt even iets later, want mama moet even nog iets voor werk afmaken”. Als dit te vaak gebeurt ben je straks in de herinnering van je kind de vader of moeder die werk altijd belangrijker vond… En geen van je collega’s die je harde werken achteraf zo positief zal bijblijven. Maak zelf je afweging in deze.
Kortom, werk brengt je veel. Have fun!
De hoek van inval is de hoek van uitval
Nooit gedacht dat ik deze wiskundige wijsheid zou kunnen toepassen in mijn HR praktijk. Wat ik hiermee bedoel? Dit verdient een aanloop. De juiste achtergrondinfo. Context. Zonder gekheid: ik zie de laatste jaren dat steeds meer medewerkers uitvallen op basis van mentale klachten. De druk is te hoog geworden. Gelukkig is het taboe doorbroken dat je je hiervoor niet ziek mag melden. Maar daarmee zijn we er nog niet. Integendeel.
Even terug naar de basis: er is niets mis om zo nu en dan stress te hebben. De oeroude reactie van menselijk lichaam zit nog altijd in ons als het spannend wordt. Het wordt pas een probleem als het stress-systeem te lang aan blijft staan en er niet voldoende herstelmomenten zijn. En juist daar wringt de schoen. In de praktijk zien we de volgende oorzaken voorbijkomen van chronische stress: een langdurige hoge werkdruk, geen goede aansluiting tussen werk en ervaring, onzekerheid over toekomst, altijd ‘aan’ staan, teveel verplichtingen (door combinatie van werk, gezin, mantelzorg, sporten, sociale contacten), heftige gebeurtenissen (overlijden, verhuizen, vader of moeder worden, nieuwe baan), conflict thuis of op het werk, problemen met gezondheid of financiën. Vaak zien we dat een combinatie en vooral de duur van deze oorzaken uitval kan veroorzak- en. Het verschilt per persoon wanneer iemand de negatieve gevolgen gaat ervaren. En zie hier de voedingsbodem voor het inmiddels al clichéachtige en containerbegrip ‘vitaliteit’. Daarmee is het onderwerp niet minder belangrijk. Sterker nog, het verdient opvolging en invulling.
Dan toch even een reflectiemoment, zowel voor jou als voor mezelf. Want, als je de oorzaken zoals hierboven op- gesomd krijgt, dan heb je wellicht het gevoel van herkenning. En vooral bij iemand anders. We zien de signalen altijd beter bij een ander dan bij jezelf. En we kunnen de ander nog beter adviseren wat te doen. Helaas heb ik het zien en laten gebeuren dat collega’s zich laten overvragen voor een te lange tijd. Uitval is dan het gevolg. Dat doet pijn.
Tja, wat te doen… De theorie is eenvoudig en staat als een wiskundig huis: als je de hoek van inval afvlakt in de zin van hoeveelheid en intensiteit aan stressfactoren en daarmee dus minder scherp maakt, dan wordt de hoek van uitval ook minder scherp. En voorkom je de persoonlijke uitval. Nu nog toepassen in de praktijk.
Over scherp gesproken. Heb jij het voor jezelf scherp? Tuurlijk, hoor ik je sociaal wenselijk denken. Is dat zo? Wanneer heb jij voor het laatst nee gezegd
